Uwieść - zbałamucić, omamić, usidlić. Można też inaczej: zachwycić, urzec, oczarować. Już samo słowo i jego synonimy pobrzmiewają czymś niepoważnym, a zarazem niejasnym; przywodzą na myśl grę, dziecinną zabawę w ciuciubabkę. Jedna ze stron jest manipulującym, druga pasywnym manipulowanym. Ten, który bałamuci czy zwodzi, to wtajemniczony w reguły gry mistrz ceremonii, gracz wyciągający asy z rękawa, sprytny inscenizator rzeczywistości. Jednak takie ujęcie sprawy zaciera najbardziej fascynujący rys uwodzenia, zalotów, flirtu - dynamikę, w której podział na wtajemniczonego w reguły i nieświadomego bardzo szybko ulega zatarciu lub przesunięciu, a wszelkie początkowe reguły zostają złamane. Dwoje ludzi, często przypadkowych, zazwyczaj sobie obcych, zaczyna nagle kształtować się nawzajem w stopniu znacznie większym, niż dzieje się to w ich relacji z pozostałymi. Można tu dostrzec aspekt autentycznej grozy związanej z wkroczeniem w sferę cudzych pragnień, instynktów i przeczuć; sferę nie podlegającą regułom logiki. Jak pisał Georges Bataille w Historii erotyzmu: "świat erotyki jest pod względem formalnym fikcją, czymś analogicznym do snu". Sytuacja uwodzenia nie jest jedynie spektaklem konwencjonalnych gestów, który ma doprowadzić do szczęśliwego zakończenia (rozumianego jako erotyczne spełnienie), likwidującego grę i przenoszącego w sferę realną, nie udawaną, nie odgrywaną. Gra nie poddaje się tak łatwo oddzieleniu od rzeczywistości. Wręcz przeciwnie; ona ją tworzy, a nie fałszuje i maskuje.
 
Doświadczenie uwodzenia ma w sobie coś niewyrażalnego. Samo widowisko bierze swój początek w rozczarowaniu słowem, które może zostać wykorzystane jako rekwizyt w erotycznej grze, ale nie ma zazwyczaj decydującego znaczenia.